#Μένουμε_σπίτι και βλέπουμε #θέατρο! Κριτική στο Αχ, αυτά τα φαντάσματα! της Αθηνάς Ν. Μαλαπάνη

Η κωμωδία Αχ, αυτά τα φαντάσματα! παρουσιάστηκε στη σκηνή του Θεάτρου Βρετάνια την καλλιτεχνική χρονιά 2013-2014 με μία εξαιρετική ομάδα ηθοποιών και συντελεστών. Τώρα, δόθηκε η ευκαιρία σε ένα μεγάλο μέρος του κοινού να δει (ή να ξαναδεί) αυτήν την παράσταση χάρη στη διαδικτυακή προβολή της στο προσωπικό κανάλι του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου (πρωταγωνιστή της παράστασης) στο YouTube. Πρόκειται για μία ιταλική κωμωδία, η οποία μέσα από το χιούμορ, τη φάρσα και την υπερβολή, φέρνει τον θεατή αντιμέτωπο με τα φαντάσματα. Ο πρωταγωνιστής (Βασίλης Χαραλαμπόπουλος) δέχεται να κατοικήσει δωρεάν σε ένα σπίτι στοιχειωμένο από φαντάσματα. Παρά τον τρόμο που αναπόφευκτα θα προκαλούσε ένα τέτοιο οίκημα, ο ήρωας αποδέχεται αυτήν την πρόσκληση-πρόκληση, συνδυάζοντάς την μάλιστα με ένα νέο επιχειρηματικό και επαγγελματικό ξεκίνημα: σχεδιάζει να ανοίξει σε αυτό το τεράστιο οίκημα μια πανσιόν. Η σύζυγός του (Φαίη Ξυλά) όμως, δεν πρέπει να μάθει τίποτα, καθώς έχει κλονιστεί η εμπιστοσύνη της απέναντί του και γενικώς, ο γάμος τους περνάει κρίση. Τα φαντάσματα υπάρχουν και εμφανίζονται σταδιακά στον ήρωα. Ο ρόλος τους όμως, δεν είναι τρομακτικός. Αντιθέτως, είναι κωμικός, αστείος και διδακτικός, καθώς ο πρωταγωνιστής προβληματίζεται μέσα από τις συνομιλίες μαζί τους, άλλοτε γελάει, άλλοτε συγκινείται και κλαίει, νιώθει αδύναμος και οδηγείται σε μακρές εξομολογήσεις για τις αποτυχίες του, αλλά και την επιθυμία του να κάνει ευτυχισμένη τη γυναίκα του. Ο φόβος της ερωτικής απόρριψης, ο γάμος και η ερωτική σχέση που αποδυναμώνονται, η αγάπη που ξεθωριάζει γιατί δεν αποδεικνύεται και έμπρακτα (όχι μόνο στα λόγια) είναι οι φόβοι του πρωταγωνιστή, οι οποίοι εκφράζονται μέσα από τα φαντάσματα. Τελικά, υπάρχουν φαντάσματα; Μήπως τα φαντάσματα είμαστε εμείς, όπως αναφέρει ο πρωταγωνιστής στο τέλος του πρώτου μέρους του έργου; Τα φαντάσματα είμαστε εμείς, είναι οι φόβοι και οι φοβίες μας, όλα αυτά που δεν θέλουμε να μας συμβούν, αλλά τα προκαλούμε εξαιτίας της αδυναμίας, του φόβου μας και της άρνησής μας να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης μας. Μήπως όμως, πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε; Μήπως αν το κάνουμε, τα φαντάσματα θα εξαφανιστούν; Το παν είναι να μάθουμε να αντικρύζουμε τα φαντάσματα, καθώς όλοι τα έχουμε στη ζωή μας. Δεν είναι κακό να παραδεχόμαστε τις αδυναμίες μας και να τις εκφράζουμε. Η εξομολόγηση των αδυναμιών μας σε μια ειλικρινή συζήτηση -πολλές φορές με τον εαυτό μας- οδηγεί στην προσωπική λύτρωση, αλλά και στον εξορκισμό των «φαντασμάτων». Αν δεχτούμε να δούμε κατάματα αυτά τα φαντάσματα και να τα αντιμετωπίσουμε, θα φύγουν. Κι αν ξανάρθουν, θα είναι με μια άλλη μορφή, ίσως πιο φιλική και προσιτή σε εμάς ή εμείς θα είμαστε πιο δυνατοί για να τα αντιμετωπίσουμε.