Πόσες φορές έχουμε αναρωτηθεί ότι ένας άνθρωπος "δεν μας κάνει"; Αυτό το ερώτημα απαντά στο νέο της μυθιστόρημα η Μαριλένα Παππά - Ζάχου, μία πολυγραφότατη συγγραφέας με ποικίλο συγγραφικό και εκδοτικό έργο. Θεωρώ ότι αυτό το βιβλίο της είναι ένα μεταίχμιο στη συγγραφική της πορεία, καθώς αναδεικνύει την προσωπικότητά της και την ψυχή της στον μέγιστο δυνατόν βαθμό.

 

Ο έφηβος Αθαν ζει σε ένα ορφανοτροφείο και μαζί με τους φίλους του είναι οι τρεις σωματοφύλακες. Ο Αθαν λατρεύει τις ιστορίες και σκέφτεται να γίνει συγγραφέας. Μάλιστα, οι πραγματικές ή ψεύτικες ιστορίες του θείου Λάκη, του οδηγού ταξί που τον πηγαίνει στο νοσοκομείο για αιμοκάθαρση, τροφοδοτούν τη φαντασία του. Ωστόσο, η ζωή του πρωταγωνιστή μπλέκεται με τη ζωή της κυρίας Βενιας, της διευθύντριας του ορφανοτροφείου, μίας νεαρής γυναίκας που σέβεται και αγαπά το επάγγελμά της και κάνει το καλύτερο που μπορεί για τα παιδιά, της κυρίας Μαίρης, της καθαρίστριας του ορφανοτροφείου, του κυρίου Νεκτάριου, του ιατρού του, του Μάριου που είναι ένα ταλαιπωρημένο παιδί που δυστυχώς ασκεί βία και φυσικά, του Εντ Μπεγκελς.

 

Ποιος είναι όμως ο Εντ Μπεγκελς; Αυτό είναι ένα ερώτημα που μπορεί να απαντηθεί από κάθε αναγνώστη ξεχωριστά. Το σημαντικό είναι ότι το βιβλίο αυτό είναι γεμάτο από αγνή και άδολη αγάπη, για αυτό και μπορεί να διαβαστεί από όλες τις ηλικίες. Θυμίζει το Αγαπητέ θεέ, ένα βιβλίο - ορόσημο που προβάλλει την ιστορία ενός παιδιού στο τελευταίο στάδιο του καρκίνου, με απόρροια να συγκινεί κάθε αναγνώστη (ακόμη και τον λιγότερο ευαίσθητο). Τα μηνύματα για τη φιλία, τον έρωτα, τις ανθρώπινες σχέσεις, τις ανθρωπιστικές αξίες που εκλείπουν στην εποχή μας κατακλύζουν την αφήγηση. 

 

Η ροή της υπόθεσης είναι γρήγορη και ευνόητη. Η συγγραφέας χρησιμοποιεί ως επί το πλείστον τριτοπρόσωπη αφήγηση με εξωτερική εστίαση, καθώς φαίνεται ως ένας εξωτερικός παρατηρητής που γνωρίζει τα πάντα, σκέψεις, συναισθήματα, κίνητρα και τα προβάλλει στον αναγνώστη. Η εστίαση θυμίζει μικρό παιδί, καθώς ο αφηγητής περιγράφει κάποιες φορές τους ήρωες με μία παιδικοτητα και αθωότητα, π.χ. οι ενήλικες αποκαλούνται "κυρία Βένια, κυρία Μαίρη, κύριος Νεκτάριος, θείος Λάκης", όπως θα έκανε ένα ευγενικό παιδί. Αυτό το στοιχείο προσδίδει γλυκύτητα στην αφήγηση, κάτι από λείπει από τα σημερινά βιβλία και τις σύγχρονες ιστορίες κατά κύριο λόγο.

 

Επιπροσθέτως, βασικό στοιχείο στην αφήγηση είναι το μαγικό συρτάρι με διάφορα αντικείμενα που υπήρχαν εκεί, αλλά και η πυξίδα, η οποία κατευθύνει κάθε χάρτινο ήρωα σε κάτι καλό, λειτουργεί βοηθητικά στην κατάκτηση της ευτυχίας. Έτσι, η ιστορία δένεται με έναν ιδιαίτερο και σωστό τρόπο. 

 

Θετική εντύπωση αφήνουν επίσης οι αναδρομικές αφηγήσεις που μας δίνουν πολύτιμες πληροφορίες για το παρελθόν των ηρώων ώστε να κατανοήσουμε πλήρως τα κίνητρά τους και οι περιγραφές προσώπων και τοπίων που επίσης δένουν την ιστορία αρμονικά.

 

Ποιος είναι όμως ο Εντ Μπεγκελς; Ίσως είναι κάθε άνθρωπος που μας έχει βοηθήσει, έστω και λίγο. Ίσως είναι ένας άνθρωπος που η κοινωνία τον θεωρεί κατώτερο και τον κατατάσσει στο περιθώριο, ενώ ο ίδιος έχει πολλή αγάπη και δοτικότητα μέσα του. Ίσως είναι ένας άνθρωπος που κάπου κάποτε μας παρατήρησε, ενώ εμείς τον αγνοήσαμε.

Θεωρώ ότι αυτό το βιβλίο μας προτρέπει να δούμε μήπως υπάρχει δίπλα μας ένας Εντ Μπεγκελς και να τον αφουγκραστούμε. Ίσως να μπορεί να μας χαρίσει λίγη αγάπη και στοργή.