Λάτρευες τα λουλούδια… Κόκκινα τριαντάφυλλα… Το κόκκινο, το αγαπημένο σου χρώμα… Το χρώμα του έρωτα και του πάθους, της οργής και της επανάστασης, του ξεσηκωμού για τη διεκδίκηση όλων όσων μας ανήκουν και μας αξίζουν δικαιωματικά… Το χρώμα της αισιοδοξίας και της αγάπης, της ομορφιάς και του ιδεατού κάλλους… Κάθε γράμμα σου συνοδευόταν από ένα τριαντάφυλλο και το χαρτί έπαιρνε τη μυρωδιά του άνθους. Το κείμενό σου άνθιζε και καρποφορούσε όπως το λουλούδι, μοσχοβολούσαν οι λέξεις, έρρεε ο λόγος, όπως ο τα ροδοπέταλα όταν πέφτουν απαλά πάνω στο μεταξένιο δέρμα σου… Και τώρα, τα ροδοπέταλα ραίνουν το σώμα της, αλλά ένα σώμα άψυχο μέσα στο φέρετρο. Ένα τόσο δα μικρόβιο, ικανό να καταστρέψει μια ζωή δύο ανθρώπων, που έχουν γίνει ένα…