Σκηνές από έναν γάμο: Μια παράσταση με διαχρονικά μηνύματα για τις ανθρώπινες σχέσεις Κριτική της Αθηνάς Ν. Μαλαπάνη, Φιλολόγου – Συγγραφέα

                Η θεατρική παράσταση Σκηνές από έναν γάμο του συγγραφέα Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, σε σκηνοθεσία της Έλενας Καρακούλη και στους πρωταγωνιστικούς ρόλους τον Νίκο Ψαρρά και τη Μαρίνα Ασλάνογλου αποτελεί ένα έργο με διαχρονικά μηνύματα για τον γάμο και γενικώς, τις ανθρώπινες σχέσεις. Ποιο είναι λοιπόν το συστατικό για να διατηρηθεί ένας γάμος;

                Ο Γιόχαν (Νίκος Ψαρράς) και η Μαριάννε (Μελίνα Ασλάνογλου) αποτελούν ένα φαινομενικά επιτυχημένο ζευγάρι που, μετά από δέκα χρόνια γάμου και δύο κόρες, αποδομούν τη σχέση τους και αποκαλύπτουν όχι τους ενοποιητικούς δεσμούς τους, αλλά τα λάθη και τις παραλείψεις τους, όλα όσα σκούπιζαν και έκρυβαν περίτεχνα κάτω από το χαλί θυσιάζοντας τις προσωπικές τους επιλογές στον βωμό του καθωσπρεπισμού και της τυπικής ορθότητας της κοινωνίας. Κρυμμένες επιθυμίες, καταπιεσμένη σεξουαλικότητα, έλλειψη επικοινωνίας και αδυναμία έκφρασης των προσωπικών συναισθημάτων αποτελούν μερικά από τα πιο βασικά λάθη που μπορεί να οδηγήσουν έναν γάμο στη μιζέρια και την καταστροφή.

                Η παράσταση έχει δυναμική εξέλιξη της πλοκής της μεταφέροντας πολυποίκιλα μηνύματα σε βαθιά επίπεδα για τον γάμο, τον χωρισμό, το διαζύγιο, τις οικογενειακές σχέσεις, την αυστηρότητα της κοινωνικής κριτικής απέναντι στα παντρεμένα ζευγάρια. Η φιλική συμμετοχή της Καρυοφυλλιάς Καραμπέτη σε ένα βίντεο της παράστασης αποτελεί μια μικρογραφία της υπόθεσης και μια προοικονομία για την εξέλιξη των πραγμάτων ανάμεσα στον Γιόχαν και την Μαριάννε. Ουσιαστικά, είναι ένας διάλογος με τη δικηγόρο Μαριάννε (θα μπορούσε να εκληφθεί και ως μονόλογος) που μαρτυρά πώς η έλλειψη αγάπης καθιστά τον γάμο βαρετό, τη ζωή μίζερη και μπορεί -ή και πρέπει- να οδηγηθεί στη λύση. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια παράλληλη ιστορία με αυτήν του πρωταγωνιστικού ζευγαριού, μία αυτόνομη μικρή θεατρική παράσταση, ένα θέατρο μέσα στο θέατρο (το λεγόμενο μεταθέατρο).

                Τα σκηνικά και τα κοστούμια ήταν λιτά, αλλά επαρκούσαν για να αναδείξουν τον δυναμισμό της ερμηνείας των ηθοποιών αισθητοποιώντας την αλλαγή κάθε σκηνικού, αλλά και τις εσωτερικές μεταβολές των ηρώων, τη δική τους προσωπική εξέλιξη και ωρίμανση.

                Ποιο είναι λοιπόν το μυστικό ενός ευτυχισμένου γάμου; Μπορεί άραγε να υπάρξει ή μήπως αποτελεί μια κοινωνική σύμβαση ή μια ψευδαίσθηση; Πολλές οι ερωτήσεις, αλλά και πολλές οι απαντήσεις που δίνονται σε αυτή τη δυναμική παράσταση. Σημειώνουμε στο τέλος τη διαπίστωση του Γιόχαν ότι είμαστε συναισθηματικά αναλφάβητοι. Ίσως αυτό είναι η μεγαλύτερη αλήθεια, το ότι δεν γνωρίζουμε τον εαυτό μας κι έτσι, διαλύονται και οι όποιες σχέσεις προσπαθούμε να δημιουργήσουμε. Ίσως… Δώστε τις δικές σας απαντήσεις, κάντε τις δικές σας αναλύσεις και προεκτάσεις βλέποντας αυτήν την παράσταση!