Μην σκαλίζεις την άμμο: Ποτέ δεν ξέρεις τι θα ανακαλύψεις (για εσένα)… Κριτική της Αθηνάς Μαλαπάνη

Μην σκαλίζεις την άμμο: Ποτέ δεν ξέρεις τι θα ανακαλύψεις (για εσένα)…

Κριτική της Αθηνάς Μαλαπάνη

            Η Σκηνή Ωμέγα του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά παρουσίασε σε συνεργασία με τα Αθηναϊκά Θέατρα το βραβευμένο έργο των Αντώνη και Κωνσταντίνου Κούφαλη, «Μη σκαλίζεις την άμμο» σε σκηνοθεσία του Θεοδόση Σκαρβέλη, με έναν θίασο ταλαντούχων ηθοποιών που κατάφεραν να μας προβληματίσουν γιατί (δεν) πρέπει να σκαλίζουμε την άμμο.

            Η παράσταση θίγει το ευαίσθητο θέμα των ναρκωτικών. Τέσσερις νέοι, ο Σώζος, η Θάλεια, η Άντα και ο Φάνης συναντιούνται στο σπίτι του ενός. Μέσα σε ένα περιβάλλον κατάθλιψης και εγκατάλειψης, οι τέσσερις νέοι αποκαλύπτονται. Ποια η σχέση τους με τα ναρκωτικά; Άμεση ή έμμεση; Πώς επηρέασαν τις ζωές τους ή και τη ζωή των άλλων γύρω τους;

            Οι τέσσερις νέοι αποκαλύπτονται. Πάθη, λάθη, δυσμενείς επιρροές από το οικογενειακό τους περιβάλλον, εξαθλίωση, απώλειες, θάνατοι και πένθη, ψυχικά τραύματα, άρνηση αποδοχής του εαυτού, κοινωνικά στερεότυπα, ανάγκη επίδειξης εξουσίας και δύναμης τους οδηγούν στην αποκάλυψη του εαυτού τους, στην παραδοχή και αποδοχή των αδυναμιών τους και σε μια προσπάθεια αυτοβελτίωσης ή εκδίκησης.

            Σημαντικό ρόλο στο έργο διαδραματίζουν και τα ζώα, ένας γάτος κι ένα καναρίνι. Ποια η σχέση αυτών των ζώων και κυρίως, ποιους ήρωες επηρεάζουν και πώς; Μήπως τα ζώα δεν είναι απλώς κατοικίδια, αλλά το alter ego δύο από των ηρώων; Μήπως και τα κοστούμια των ηθοποιών έχουν μια συμβολική, συνειρμική σύνδεση με τα ζώα αυτά; Ίσως τα ζώα να μας αποδεικνύουν ότι ακόμα και οι πιο σκληροί άνθρωποι, ακόμα και οι άνθρωποι με πάθη και φανερές αδυναμίες να βρίσκουν σε αυτά ένα κομμάτι του εαυτού τους, μια χαμένη τρυφερότητα και αθωότητα.

            Τα σκηνικά της παράστασης ήταν λιτά, αλλά αποδοσμένα εύστοχα και με καλλιτεχνική ευαισθησία. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο στον χώρο του Δημοτικού Θεάτρου που οδηγεί στη σκηνή Ωμέγα, ο Ερρίκος Χατζηαλεξίου, φοιτητής στο 4ο έτος της Α.Σ.Κ.Τ στην Αθήνα, εκθέτει έργα του, τα οποία είναι εμπνευσμένα από την παράσταση και απεικονίζουν εικαστικά τη βία, την παραβατικότητα και τα ναρκωτικά μέσα από βιώματα και εικόνες που σχετικές με τις σκληρές ιστορίες των ηρώων της παράστασης (ή και της πραγματικότητας). 

            Οι ερμηνείες των ηθοποιών κατορθώνουν να αποδώσουν αυτές τις εσωτερικές και εξωτερικές συγκρούσεις που βιώνουν και ίσως να καταφέρουν να φτάσουν στην κάθαρση, στη συνειδητοποίηση ότι παρά τις δυσκολίες και τη διαφθορά, η ζωή συνεχίζεται και θα συνεχίζεται για πάντα…

            Μια παράσταση που μας απέδειξε ότι οι νέοι ηθοποιοί έχουν δυναμική και μπορούν να μας προβληματίσουν και να μας διδάξουν.